De zaal brak uit in stille applaus. Angela omhelsde Caleb stevig. De maatschappelijk werker gaf Ellie over, en Caleb kuste haar hoofd zoals hij altijd had gedaan—als een beschermer, een grote broer, een jongen die door vuur was gelopen om haar in veiligheid te brengen.
Daarna vierden ze het met cupcakes en een uitstapje naar het park. Caleb stond erop Ellie op de schommel te duwen. Ze giechelde elke keer als hij « hoger » zei.
Angela keek vanaf een bankje toe, tranen in haar ogen.
Een jaar geleden liep Caleb een spoedeisende hulp binnen, gekneusd en op blote voeten, droeg zijn kleine zusje en fluisterde een waarheid die ieders hart brak.
Vandaag liep hij een rechtszaal uit terwijl hij haar hand vasthield.
Niet bang.
Niet alleen.
Maar eindelijk, thuis.
