Er viel stilte, zwaar en overweldigend.
« Bedoel je dat Noah echt mijn zoon is? » fluisterde ik.
« Hij is van ons, Ethan, » antwoordde ze, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. « Dat was het altijd al. »
Ik keek nog eens naar de e-mail. Daarbovenop de koude, meedogenloze 0,00%.
Toen viel mijn oog op een kleine waarschuwing onderaan de pagina:
De resultaten kunnen onnauwkeurig zijn als de monsters besmet zijn of verkeerd worden genomen.
Lolly. Een stuk papier. Mijn trillende handen.
Een golf van schaamte overviel me zo hard dat ik moest rechtop zitten.
Claire stak haar hand naar me uit. « Alsjeblieft, » fluisterde ze. « Laat het ons niet vernietigen. »
Een zacht geluid, bijna een tjilp, kwam uit Noahs kamer. Zijn adem vulde het hele huis.
En voor het eerst in vele weken stond ik mezelf toe los te laten.
Want misschien bestaan er wonderen.
Ze zien er gewoon niet altijd uit zoals wij ze ons voorstellen.
