« Welk deel van het menselijk lichaam kan zijn grootte tien zien vermenigvuldigen als het gestimuleerd wordt? »
Dan steekt Laurent, een gereserveerde leerling achterin de klas, voorzichtig zijn hand op. Een aarzelende stem klinkt:
« Eh… De pupil van het oog? »
Bingo! Mevrouw Perrin straalt:
« Precies, Laurent! De pupil kan tien keer zo groot worden als deze aan licht wordt blootgesteld. »
Algemene opluchting. Nerveus gelach. Marie is op haar beurt sprakeloos, zichtbaar verrast. De schaamte maakt plaats voor een gedeelde lach – en een zekere trots voor Laurent, die op zijn eigen manier heeft gestraald.
Een mooie herinnering aan nederigheid… en humor!
Maar mevrouw Perrin stopt daar niet. In een plagerige maar welwillende geest spreekt ze Marie aan met een knipoog:
« Zie je, allereerst gaat je verbeelding een beetje te snel. Ten tweede is het misschien tijd om je SVT-cursussen te herzien. En ten derde… Het leven zal je vaak verrassen als je niet de tijd neemt om rustig na te denken. »
Geen spot, gewoon een les vol wijsheid, humor en pedagogiek. Een slimme manier om te laten zien dat soms onze eigen vooropgezette ideeën ons kunnen bedriegen.
Een anekdote die veel zegt over onze reflexen.
Deze grappige scène herinnert ons er ook aan hoe snel ons brein kortere routes kan nemen… Vooral als je denkt dat je het begrepen hebt voordat je zelfs maar naar het einde luistert. En in een wereld waar alles heel snel gaat, is het een echte kracht om de tijd te nemen om te stoppen, na te denken, te bevragen voordat je reageert.
Uiteindelijk gaf dit kleine moment in de klas veel meer dan een simpel biologisch antwoord: het bood een les in onderscheidingsvermogen, een prachtige uitbarsting van gedeelde lach en een welkome dosis nederigheid voor iedereen.
Soms komen de beste lessen niet uit schoolboeken… Maar verrassingen die misleidende schijn voor ons in petto heeft!
