Emily schudde haar hoofd. Haar zachte stem was vastberaden, krachtiger dan ooit. « We hebben je niet meer nodig, mam. Papa zorgt nu voor ons. »
Rachels ogen vulden zich met tranen, maar Daniel bleef kalm. « Je hebt ons aan ons lot overgelaten. Je kunt niet zomaar terug naar binnen lopen wanneer het je uitkomt. » Hij stapte naar voren en sloot de deur zachtjes maar stevig voor haar neus.
Binnen draaide hij zich om naar zijn kinderen. Emily leunde tegen hem aan, Joshua omhelsde Max stevig, en voor het eerst voelde Daniel een vreemde rust. Hij wist dat de weg die voor hem lag nog steeds moeilijk zou zijn – rekeningen, werk, ouderschap – maar de ergste storm was voorbij.
Die avond, terwijl hij Emily en Joshua in bed stopte, fluisterde hij: « We zijn een gezin. Niets zal ons ooit nog breken. »
Max kroop opgerold naast de kinderen, zijn trouwe ogen hielden hen in de gaten.
En in dat stille huis in Virginia besefte Daniel Hayes dat hij na een oorlog was teruggekeerd en een andere had aangetroffen. Maar deze oorlog wilde hij absoluut winnen – niet voor zijn eer of vaderland, maar voor de twee zieltjes die van hem afhankelijk waren.
