De herfstlucht in Virginia droeg de geur van brandende bladeren met zich mee toen sergeant Daniel Hayes eindelijk uit de bus stapte. Zijn uniform was gestreken maar verschoten, zijn laarzen versleten door het woestijnzand van Afghanistan. Hij was bijna twee jaar weggeweest en telde de dagen af tot hij zijn familie weer zou zien. Toch werd hij, toen hij het kleine huis aan Oakwood Street bereikte, niet begroet door de warme omhelzing van zijn vrouw, maar door iets wat hem deed huiveren.
De voortuin was onverzorgd, het gras stond te hoog, de brievenbus zat vol met oude folders. Op de veranda zat zijn negenjarige dochter Emily, met haar armen om haar jongere broertje, de vierjarige Joshua, heen geslagen. Een grote Duitse herder, Max, stond voor hen, met gespitste oren en een gespannen lichaam alsof hij de kinderen bewaakte.
« Papa? » Emily’s stem brak toen ze opsprong, de tranen stroomden over haar wangen. Joshua volgde en struikelde in Daniels armen. Daniel liet zijn sporttas vallen en hield hen beiden stevig vast, maar zelfs op dat moment van hereniging zochten zijn ogen naar zijn vrouw Rachel.
« Waar is mama? » vroeg hij zachtjes.
Emily aarzelde en sloeg toen haar ogen neer. « Ze is weg, papa. Ze is weggegaan… lang geleden. »
De woorden troffen Daniel als een kogel. Rachel had hem beloofd dat ze het gezin bijeen zou houden tijdens zijn uitzending. Maar Emily’s volgende woorden raakten hem nog dieper.
« Ze ging weg met een man. Ze kwam niet meer terug. Ik moest voor Joshua zorgen. Max hielp me. »
Daniel voelde een golf van woede en verdriet, maar hij hield die in voor zijn kinderen. Zijn dochtertje van amper negen was gedwongen de rol van moeder op zich te nemen. Zijn zoontje, nog een peuter, werd beschermd door een oudere zus en een trouwe hond. Het verraad van zijn vrouw brandde in hem, maar de aanblik van de tengere gestalten en vermoeide ogen van zijn kinderen deed iets sterkers ontbranden: vastberadenheid.
Daniel leidde hen naar binnen, waar het huis zijn eigen verhaal vertelde. De koelkast was bijna leeg, op melk en een paar eieren na. De vaat stond opgestapeld in de gootsteen. De kleren van de kinderen waren gewassen, maar slordig opgevouwen, een bewijs dat Emily’s kleine handjes hun best deden. Joshua klemde een versleten teddybeer vast, zijn ogen wijd open van de angst die kinderen nooit zouden mogen kennen.
