Ze schudde haar hoofd. « Ik had niets verwacht. Jij had je droom, en ik moest zien te overleven. Ik werkte waar ik kon, maakte kantoren schoon, werkte als serveerster. Toen kwam de pandemie, en ik verloor alles. Sindsdien trekken we van de ene plek naar de andere. »
De tranen stroomden over haar wangen en Liam voelde zijn keel dichtknijpen. Hij had luxe auto’s gekocht en de wereld rondgereisd, terwijl zij had gevochten om hun kinderen in leven te houden.
Hij betaalde voor hun eten en reserveerde een kamer voor hen in een nabijgelegen hotel. Die nacht, terwijl ze voor het eerst in maanden in een warme kamer sliepen, belde Liam iedereen die hij kende. Tegen de ochtend had hij een sollicitatiegesprek voor Elena geregeld en een klein appartement gevonden voor haar en de kinderen.
De dagen die volgden waren gevuld met kleine maar betekenisvolle momenten. Liam begon vaker langs te komen, bracht eten mee, hielp met documenten en bracht middagen door met de kinderen in het park. Langzaam keerde het lachen terug in hun leven.
Op een avond zei Elena zachtjes: « Je hebt al zoveel gedaan. Je bent me niets verschuldigd. »
Liam glimlachte zwakjes. « Ik ben je alles verschuldigd. Je hebt me drie redenen gegeven om een beter mens te worden. »
Haar ogen glinsterden, maar ze zei niets.
