Op een avond vroeg hij: « Wat heb je gedaan dat ik niet kon? »
« Ik ben gebleven, » zei Nora. « Ik heb ze niet gevraagd te genezen. »
De illusie werd verbroken op de avond dat Hazel probeerde een overdosis te nemen. Ambulances. Ziekenhuislichten. Jonathan huilde uiteindelijk, voorovergebogen in een plastic stoel terwijl Nora naast hem zat, stil en aanwezig.
Daar begon het genezingsproces.
Maanden later studeerde Nora met lof af. De familie Whitaker vulde de eerste rij. Ze openden een counselingcentrum voor rouwende kinderen ter nagedachtenis aan Maribel.
Onder de bloeiende jacarandaboom pakte Jonathan Nora’s hand.
Hazel sprak zacht. « Je hebt haar niet vervangen. Je hebt ons geholpen haar afwezigheid te overleven. »
Nora huilde openlijk. « Dat is genoeg. »
Het huis dat ooit iedereen wegjoeg, werd weer een thuis. Verdriet bleef, maar liefde bleef langer.
