Ze hield even op.
« Bedankt. »
Ze glimlachte – warm, dapper, onwrikbaar.
« Wonderen vragen geen toestemming, meneer, » zei ze.
« Ze hebben gewoon iemand nodig die gelooft dat ze mogelijk zijn. »
Voor het eerst in jaren geloofde Jonathan.
En het landhuis – het stille, rouwende landhuis – ademde uiteindelijk met hem uit
