Ze werden naar een privékamer verplaatst. Alara realiseerde zich dat de instorting niet willekeurig was—het was geïnsceneerd. Iemand wilde haar weg.
Daniel luisterde, kalm en analytisch.
« Dit was gepland, » zei hij. « Ze gebruiken je uitputting tegen je. »
Toen hij werd gevraagd om zijn zelfbeheersing, gaf Daniel uiteindelijk de waarheid toe.
Hij was ooit militair traumaarts geweest.
Hij stopte nadat zijn vrouw tijdens een operatie was overleden – op advies dat hij van duizenden kilometers ver had gegeven. Schuldgevoel dreef hem weg van de geneeskunde, richting een rustiger leven dat volledig op Lily gericht was.
Voordat Alara kon reageren, verstijfde Evan—hij greep zijn borst vast.
Een paniekaanval.
Daniel herkende het meteen en hield hem met kalme instructies geaard. Evan ontspande zich binnen enkele minuten in zijn armen.
« Je ruikt naar schone lucht, » fluisterde Evan.
Alara keek toe, tranen brandden in haar ogen.
Die avond nodigde ze Daniel en Lily uit in haar landhuis.
Het koude, perfecte huis veranderde terwijl de kinderen een dekenfort bouwden. Voor het eerst voelde het levend.
Tijdens de thee bekende Alara de waarheid: ze had alles gedelegeerd—inclusief het moederschap.
antwoordde Daniel zacht.
« Ik delegeer geen tijd. Het is het enige dat nooit meer terugkomt. »
