« Daniel, » fluisterde ze, « hoor je dat? »
In eerste instantie deed hij dat niet. Toen, zwak door de wind, klonk het onmiskenbare gehuil van een baby.
Daniël pakte zijn jas en lantaarn en stapte in de storm. De lichtstraal sneed door de dwarrelende sneeuw totdat hij zich op een rieten mand bij hun veranda vestigde. Margaret rende naar buiten, met bonzend hart. Binnen zaten drie pasgeborenen, gewikkeld in dunne dekens die al vochtig waren van de kou.
« Oh, lieve Heer, » ademde ze en viel op haar knieën. « Wie zou ze hier achterlaten? »
Daniel staarde vol ongeloof. « We moeten de sheriff bellen. Of kinderdiensten. »
Maar Margaret gaf geen krimp. Ze nam de baby’s in haar armen, de tranen vielen op hun kleine gezichtjes. « Als we wachten, komen ze de nacht niet door. »
Eén blik in haar ogen gaf hem het antwoord.
‘Breng ze naar binnen,’ zei hij zacht.
Een huis dat van de ene op de andere dag is gebouwd
Het gehuil van de baby’s vulde het huis – een geluid waar de Lawsons al jaren van droomden. Margaret warmde handdoeken op en neuriede instinctief, alsof ze zich haar hele leven op dit moment had voorbereid. Daniel ging terug naar buiten om voetafdrukken te zoeken, maar de sneeuw had elk teken van wie de mand had verlaten al uitgewist.
De sheriff en een maatschappelijk werker van de staat kwamen de volgende ochtend. Ze vonden geen meldingen van vermiste personen, geen medische dossiers, geen jonge moeder die zocht. De baby’s werden vermeld als « niet-geïdentificeerde drieling » en de staat bood pleegplaatsing aan.
Maar Margaret stapte naar voren voordat ze klaar waren.
« Ze zijn hier veilig, » zei ze. « Laat ze blijven. »
Daniel aarzelde – de boerderij dekte nauwelijks hun basisbehoeften – maar toen hij naar de drie baby’s in Margarets armen keek, rees er iets warms en hoopvols in hem op.
Ze noemden ze Ella, Grace en Lucas.
Moeilijke jaren, heldere harten
De jaren die volgden waren veeleisend. De Lawsons verkochten hun pick-up, namen extra banen aan en leerden elke dollar uit te rekken. Margaret naaide kleren met de hand en kookte alles wat het land opleverde. Daniel repareerde hekken en schuren voor buren om extra inkomen te verdienen.
Ze leefden met uitputting, maar ook met een vreugde die ze nog nooit hadden gekend.
