« Heb ik je ooit verteld dat ik in een weeshuis ben opgegroeid? » zei hij trots. « Misschien voelde daarom, toen ik je die avond zag, iets vertrouwds. »
Emily glimlachte. Ze had het verhaal al eerder gehoord, maar ze vond het leuk om het nog eens te horen.
« Je hebt niet alleen mijn leven gered, » vervolgde Robert. « Je hebt me eraan herinnerd mensen te zien zoals ze werkelijk zijn – niet de kleren die ze dragen. »
In de hoek van het restaurant was Victoria Adams nog slechts een vage herinnering – ze zat nu een gevangenisstraf uit voor poging tot moord.
En Emily, ooit bezig met het doorzoeken van vuilnisbakken naar kruimels, was nu een excellente leerling aan de beste middelbare school van de stad – en erfgename van Roberts zakenimperium.
« Je weet nooit waar de redding vandaan komt », zei Robert vaak.
« Soms komt het van mensen die de wereld volledig over het hoofd ziet. »
En Emily, die rondkeek in het restaurant waar ze ooit niet welkom was geweest, en naar de mensen die haar nu met respect begroetten, wist dat haar leven voorgoed was veranderd die nacht – toen haar moed groter was dan haar angst .
