Brutus werd een deel van de gemeenschap. Kinderen kwamen eerst voorzichtig, later met vreugde naar hem toe. Hij speelde met hen op het veld. Boeren lieten uit dankbaarheid botten aan zijn voeten achter. Zelfs de meest chagrijnige ouderen glimlachten als hij voorbijkwam.
Maar Brutus verliet Lila nooit. Hij bracht haar naar school, wachtte bij de deur en begeleidde haar naar huis.
Op een avond, terwijl de zon achter de heuvels verdween, zat Lila op de veranda naast Brutus en zei: « Je hebt me die dag gered. Iedereen zegt dat je een held bent. Maar voor mij ben je altijd goed geweest. Je wachtte alleen maar tot iemand je zag. »
Brutus legde zijn hoofd in haar schoot en slaakte een lange, vredige zucht.
Slechts ter illustratie.
Er gingen jaren voorbij.
Lila groeide op. Ze werd muzieklerares en hielp andere kinderen hun stem te vinden. Brutus werd ook ouder. Zijn stappen werden trager, zijn vacht werd grijs.
Op een ochtend stond hij niet op.
Lila zat naast hem en hield zijn poot vast. Tranen rolden over haar wangen. « Dank je wel dat je me gevonden hebt, dat je me vertrouwde, dat je me hebt geleerd hoe echte moed eruitziet. »
Brutus stierf terwijl de wind door de bomen waaide en de geur van bloemen in de lucht hing.
Het dorp hield een kleine ceremonie. Ze bouwden een bankje onder de oude boom waar Brutus graag een dutje deed. Op een plaquette stond:
« Ter nagedachtenis aan Brutus – de hond die ons leerde dat liefde meer ziet dan ogen ooit zouden kunnen. »
Ter illustratie.
Lila loopt nog steeds over de dorpspaden, met een stok in de ene hand en een nieuwe pup in de andere. Ze vertelt kinderen het verhaal van de gevreesde hond die een vriend werd.
En elke keer dat iemand vraagt: « Was je niet bang voor hem? », glimlacht ze en antwoordt:
