Een tekening met krijtjes van een groot huis op een heuvel.
Een jongetje.
Een vrouw met zwart haar in een paardenstaart.
Het woord FAMILIE staat bovenaan in trillende letters geschreven.
Haar borst deed pijn.
« Dank je, » fluisterde ze. « Je moet terugkomen, zoon. Ze gaan zich zorgen maken. »
« Ik wilde niet dat je alleen was, » zei hij.
De oppas arriveerde, hijgend.
« Ethan! Je kunt niet zomaar wegrennen! »
« Ik was afscheid aan het zeggen, » zei ze uitdagend.
De oppas keek Clara verontschuldigend aan en pakte Ethans hand.
« We zullen elkaar weer ontmoeten, » zei ze, terwijl ze achterom keek.
Clara stond lang nadat ze waren vertrokken in de deuropening, de tekening trilde in haar handen.
Iets waarvan ze dacht dat het dood was—haar innerlijke strijd—was ontwaakt.
Ze zou niet toestaan dat ze haar als een dief zouden definiëren.
Niet zonder dat ze naar haar luisterden.
Met Jenna’s hulp begon Clara te vechten.
