Toen de liftdeuren opengingen en we een zonnig appartement met uitzicht over de stad zagen, verstijfde Ethan. Een vrouw met vriendelijke ogen en bruin haar kwam uit de keuken gerend.
« Daniël? » ademde ze. Hij knikte. S
Hij barstte in tranen uit en sloot Ethan in haar armen. « Mijn baby… mijn verloren baby. »
Toen stapte er nog een jongen naar voren – even oud, met hetzelfde gezicht. « Ik ben Oliver, » zei hij verlegen. Ethan staarde hem vol ontzag aan. Een tweeling. Hij had een broer. Ze omhelsden elkaar, lachend en huilend tegelijk.
In de weken die volgden, paste Ethan zich aan aan een leven dat hij nooit voor mogelijk had gehouden: warme maaltijden, schone kleren en een familie die van hem hield. Daniel en Lydia gingen langzaam te werk, waardoor hij de ruimte kreeg om te herstellen. Maar Ethan vergat nooit de straten of de andere kinderen die er nog waren.
Samen richtten de Hartmans een stichting op voor dakloze kinderen, die voedsel, onderdak en onderwijs bood. Ethan deelde zijn verhaal publiekelijk, niet voor de roem, maar om anderen te inspireren.
Als hem gevraagd werd wat zijn leven veranderd had, glimlachte hij altijd en zei: « Een portemonnee in de sneeuw. Eén kleine daad van eerlijkheid bracht me thuis. Vriendelijkheid kan echt alles veranderen. »
