Vandaag leven mijn kinderen en ik rustig. Geen geheimen. Geen drama. Emily houdt nog steeds niet van ziekenhuizen, maar ze glimlacht als ze zegt dat ze advocaat wil worden « om slechte mensen te stoppen die mooie kleren dragen. »
Soms speel ik dat moment opnieuw af—de koude vloer, het bed boven me, mijn schoonmoeder die rustig mijn verdwijning plant—en vraag ik me af hoeveel vrouwen een plek vertrouwen alleen omdat die als « veilig » wordt bestempeld.
Onthoud dit: gevaar ziet er niet altijd gewelddadig uit.
Soms ziet het er beleefd uit.
Soms tekent hij je naam terwijl je te zwak bent om een pen vast te houden.
En soms komt overleving van het kleinste stemmetje in de kamer dat fluistert:
« Verstop je. Nu. »
Als dit verhaal je deed stoppen, twijfelen of vertrouwen anders zag, deel dan je gedachten. Jouw stem kan iemand anders op tijd helpen luisteren.
