De laatste onderhandeling
Tijdens de schikkingsvergadering keken ze me recht in de ogen en zeiden: « We willen het huis, de auto’s, het bedrijf, alles. »
Hun stemmen waren koud, vlak, alsof ze een bestelling plaatsten. Jaren van familiebanden – alles wat mijn grootvader met eigen handen had opgebouwd – gereduceerd tot een deal die ze snel wilden sluiten.
Mijn advocaat, Margaret Ellis, greep zo hard mijn arm vast dat ik dacht dat ze sporen op me zou achterlaten. Ze boog zich voorover en fluisterde: « Diana, doe dat niet. Daar kunnen we tegen vechten. »
Ik keek over de tafel. Ze glimlachten, kleine zelfverzekerde glimlachen – de glimlachen die winnaars dragen voordat het spel zelfs maar voorbij is.
Ik zeg: « Geef ze alles. »
De kamer viel stil. Margaret liet haar pen vallen. Hun glimlachen flikkerden even, toen werden ze breder. Ze dachten dat ze me hadden gebroken. Ze dachten dat ik me overgaf.
Iedereen in die kamer dacht hetzelfde, maar niemand wist echt wat ze meenamen.
Het Laatste Oordeel
Bij de laatste zitting waren ze daar, gekleed alsof ze naar een feestje gingen, al aan het plannen hoe ze zouden besteden wat ze vonden dat hun recht was. Ik heb elke pagina van de overdrachtsdocumenten zonder aarzeling ondertekend.
Mijn advocaat leek op een begrafenis.
Toen gingen de deuren van het hof open. Twee federale agenten kwamen binnen en overhandigden een envelop aan hun advocaat. Hij las het, werd bleek, boog zich voorover en fluisterde vijf woorden in hun oren.
De glimlachen verdwenen.
Mijn zus schreeuwde als eerste.
Op dat moment keek ik er niet eens naar. Ik nam genoegen met het kijken naar de ring die mijn grootvader me had nagelaten, nog steeds aan mijn vinger.
Een nieuw leven
Mijn naam is Diana Whitaker, en dit is het verhaal van hoe ik alles verloor en won.
