De volgende ochtend was het stil in huis. Derek en Lauren waren vroeg vertrokken voor brunch met vrienden, waardoor ik alleen was met mijn gedachten. De ketting, op de toonbank, leek bijna symbolisch—een symbool van de arrogantie waarvan zij geloofden dat die hen gezag over mij gaf. Ik zat aan de keukentafel, nipte van zwarte koffie, en dacht terug aan de documenten die in mijn bankkluis verstopt lagen, de documenten die ze nooit hadden gezien.
Ik had het huis jaren geleden volledig afbetaald, met een geheim trustfonds waar Derek en Lauren nooit van hadden gehoord. Ze gingen ervan uit dat ik afhankelijk was, gevangen door leeftijd en ziekte, maar in werkelijkheid had ik het eigendom zo ingericht dat ik het indien nodig kon overnemen. Mijn naam stond altijd op de akte op zo’n manier dat ik, als het nodig was, hun leven in een oogwenk kon bevriezen.
Ik herinnerde me een gesprek van vorig jaar. Derek had geklaagd over de rekeningen en zei dat Laurens salaris niet genoeg was om hun hypotheek te dekken. Ik had gedaan alsof ik niets wist, en hen laten geloven dat het huis « nu helemaal van hen was ». Ik had ze de grens laten overschrijden, laten domineren, omdat ik moest zien hoe ver hun arrogantie ging. En nu hadden ze me de perfecte kans gegeven om te acteren.
Ik begon papieren te verzamelen: eigendomsakten, bankafschriften, hypotheekgegevens en juridische contracten. Alles was in orde. Alles behoorde mij toe. Lauren en Derek hadden de afgelopen zes maanden hun « controle » getoond, mij niets anders dan minachting getoond, zich niet bewust dat ik de toegang tot openbare diensten kon intrekken, eigendommen kon innemen en elk misleidend plan dat ze hadden gesmeed, kon onthullen.
