De neonlichten boven de rechtszaal zoemden zachtjes en wierpen een koude gloed op het gepolijste hout. Mijn handen trilden op de tafel terwijl ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden. Voor me stond Adam, met die vertrouwde glimlach — kalm, zelfverzekerd, perfect gekleed in zijn marineblauwe pak. De man die ooit mijn hart had gehouden, keek me nu aan alsof ik niets meer was dan een obstakel voor zijn volgende overwinning.

« Je bent een verschrikkelijke moeder, » zei hij, zijn stem vol minachting. « Je verwaarloost de kinderen. Jij drinkt. Je laat ze urenlang met rust. Elk woord was een leugen, maar de frons van de rechter deed mijn maag ineenkrompen. Mijn advocaat, Claire, fluisterde dat ik kalm moest blijven, maar mijn hart klopte zo snel dat ik alleen het geluid van mijn pulsaties hoorde.

De procedure was bruut geweest. Adams advocaat presenteerde foto’s—vervormde fragmenten van de waarheid: een rommelige keuken, mijn vermoeide ogen, een leeg glas wijn naast een boek. Ze schilderden het portret dat hij wilde: een vrouw die niet geschikt was haar kinderen op te voeden.

Toen de rechter vroeg of ik iets te zeggen had, kneep mijn keel samen. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Het enige waar ik aan kon denken waren mijn kinderen—de negenjarige Lily die haar rugzak in de gang vasthield, en de zesjarige Jamie, met zijn grote bruine ogen die zo op mij leken.

En toen, plotseling, trok Jamie aan de mouw van de ceremoniemeester. « Edelachtbare, » zei hij, zijn kleine stem sneed door de spanning in de kamer. « Ik moet je vertellen waarom papa echt wil dat we bij hem zijn? »

De rechtszaal bevroor. Adams gezicht werd bleek. « Jamie, » riep hij, terwijl hij abrupt opstond, « hou je mond! »

De rechter sloeg op zijn hamer. « Meneer Sanders, ga zitten! » donderde hij. « Baljuw, houd hem op afstand tot dit kind is uitgesproken. »

Ik kon nauwelijks ademen. Mijn zoon keek naar mij en de rechter. « Papa zei dat we bij hem moesten wonen omdat oma geld had achtergelaten voor mij en Lily. Hij zei dat hij het beter kon gebruiken dan mama. Hij zei dat mama niet wist hoe ze met geld om moest gaan. »

Een gemompel verspreidde zich door de rechtszaal. De ogen van mijn advocaat werden groot. De rechter boog zich naar voren, zijn toon plotseling serieus. « Jamie, bedoel je dat je vader voogdij wil vanwege een erfenis? »

Jamie knikte. Adam schreeuwde opnieuw, maar de ceremoniemeester hield hem vast.

Voor het eerst in maanden zag ik de waarheid het masker doorboren dat Adam zo goed droeg. En voor het eerst durfde ik te hopen.