Een jaar later
Een jaar na Adams dood bloeiden de narcissen die hij had geplant in onze tuin. Lucas was oké. Zijn hartprobleem werd gemonitord. Cassandra werkte, in therapie. Onze relaties bleven afstandelijk, maar beleefd.
Ik was lid geworden van een steungroep voor weduwen. Ik had een stichting opgericht in Adams naam om jonge advocaten te ondersteunen die zich inzetten voor ethische praktijk. En ik had iemand ontmoet, langzaam, zonder het verleden te ontkennen.
Ik had geleerd dat ongebreidelde loyaliteit gevaarlijk kan worden. Dat grenzen stellen geen verraad is. Dat de waarheid, zelfs de pijnlijke waarheid, een vorm van respect is.
In de tuin, omringd door gouden narcissen, begreep ik dat rouwen niet het einde van het leven is, maar een transformatie. We houden nooit op met houden van degenen die zijn vertrokken. We leren simpelweg anders verder te gaan.
Adam had zijn dood niet kunnen voorzien. Maar hij deed alles wat hij kon om me daarna te beschermen. En dankzij hem had ik de kracht gevonden om te overleven, op te komen voor de waarheid en een leven op te bouwen dat trouw was aan wie we waren geweest.
De lente kwam terug. Altijd.
