Mijn man, die niet wist dat ik $1,5 miljoen per jaar verdien, vertelde me:
« Hé, jij zieke kleine hond! Ik heb al een scheiding aangevraagd. Je gaat morgen mijn huis uit.
Het vreemde aan 1,5 miljoen per jaar verdienen is dat het niet veel lijkt… Zolang we dat maar niet nodig voelen.
Ik droeg geen luxe merken. Ik heb niets gepost over mijn vakantie. Ik reed in een oude Lexus en liet mijn man, Trent, geloven dat ik gewoon « comfortabel » was omdat ik in « consultancy » werkte. Deze versie beviel hem. Ze liet hem zich belangrijker voelen.
Die avond kwam ik vroeg thuis na een medische controle. Ik droeg nog steeds de ziekenhuisarmband, omdat ik vergeten was hem af te doen. Mijn handen roken naar desinfectiemiddel en vermoeidheid. Ik had maar één doel: douchen, thee drinken en slapen.
Trent zat in de woonkamer, een kraft-envelop op de salontafel en een glas bourbon in zijn hand, alsof hij iets vierde.
Hij bekeek me van boven tot onder, kneep zijn ogen samen bij het zien van de armband, en grinnikte toen alsof ik zijn perfecte leven had besmet.
« Hé, » zei hij luid, « ziek hondje.
Ik verstijfde.
Hij tikte met twee vingers op de envelop.
« Ik heb het verzoek tot echtscheiding al ingediend, » kondigde hij aan. Je vertrekt morgen van huis.
Vreemd genoeg kalmeerde mijn lichaam, alsof mijn geest in overlevingsmodus was gegaan.
« Morgen? » Ik herhaalde.
Trent haalde zijn schouders op.
« Dit is mijn huis. » Mijn naam staat op de akte. Je draagt niets bij. Jij bent… een dood gewicht.
Achter hem zond de televisie een kerstreclame uit: lachende gezinnen, kunstmatige vreugde, terwijl mijn huwelijk uit elkaar viel.
Ik schreeuwde niet.
Ik heb niet gehuild.
Ik heb niet gesmeekt.
Ik ging naar de keuken, schonk een glas water in en dronk het langzaam voor zijn neus, zodat hij kon zien dat ik niet trilde.
Toen zei ik:
« Oké.
Trent knipperde met zijn ogen, verbaasd over mijn kalmte.
« Goed, » zei hij, « tevreden. En probeer niet slim te zijn. Ik heb al met mijn advocaat gesproken. Je zult krijgen wat je verdient.
Ik knikte.
« Natuurlijk.
