Ik bleef verstijfd in de grote hal van het huis die ik voor altijd als mijn thuis beschouwde. Het licht van de kristallen kroonluchter weerkaatste op de glanzende marmeren vloer, waar designerkoffers op hun plek lagen, een stille boodschap die ik niet hoefde te ontcijferen. Mijn hand trilde terwijl ik naar hen keek, die koffers, een verjaardagscadeau dat hij me vorig jaar had gegeven, vergezeld van een zachte ademhaling: « Jij bent de enige die betekenis geeft aan deze wereld. » Vandaag markeerden ze het einde van onze geschiedenis.

Brandon leunde tegen een marmeren zuil, een bourbon in zijn hand, zijn gezicht kalm als na een zakelijke vergadering, niet als na acht jaar huwelijk.

« Sarah, alles is klaar, » zei hij nuchter. « De chauffeur is er over vijftien minuten. Je kunt gaan waar je maar wilt. »

Ik beet op mijn lip. « Is dat alles? Acht jaar, Brandon? En nu gooi je me eruit als een vreemde? »

Hij haalde zijn schouders op. « Niet overdrijven. We weten allebei dat dit huwelijk zijn doel heeft gediend. Je hebt me genoeg geholpen, vooral toen je je nalatenschap gebruikte om Horizon Grid te lanceren. »

Mijn hart brak, maar ik weigerde te breken. « Makkelijk voor jou om te zeggen, nietwaar? Je vertrekt met een technologisch imperium van honderden miljoenen, en ik bevind me op straat. »

Brandon draaide zijn glas rond, arrogantie in zijn ogen. « Je mag trots zijn. Dankzij jou is Horizon Grid een leider geworden op het gebied van medische gegevensbeveiliging. Maar nu heb ik iemand nodig die beter bij mijn kant past. Iemand als Vanessa, bijvoorbeeld. »

Mijn vuist balde zich. Zijn nieuwe 26-jarige assistent, altijd aanwezig op elke evenementfoto, net iets te dichtbij.

« Vanessa begrijpt technologie, » vervolgde hij alsof hij tegen een kind sprak. « Ze is strategisch en laat vooral emoties haar oordeel niet vertroebelen. Je was in het begin geweldig, maar Horizon Grid is geen garageproject meer. We staan nu op het wereldtoneel. »

Ik keek rond, elk schilderij, elk stuk gepersonaliseerd meubilair, alles was gefinancierd met de $2.500.000 die mijn ouders me hadden nagelaten na hun vliegtuigcrash. Ik had nooit getwijfeld om dit allemaal in Horizon Grid te investeren, omdat ik geloofde dat we samen een rijk en een leven aan het opbouwen waren. Ik geloofde in liefde; Hij had alleen kapitaal nodig.

« Ik was trots, ik heb geholpen Horizon Grid te bouwen, » zei ik kalm. « Maar weet je wat grappig is? Je denkt dat je gewonnen hebt. »

Hij glimlacht, zeker van zichzelf. Ik pakte de koffer op, mijn hakken klikten op het marmer, elke stap stond voor een jaar geïnvesteerd. Bij de deur draaide ik me om, « Succes met de beursgang. Oh, echt. Ik weet zeker dat er interessante dingen gebeuren. »

Zijn gezicht trok samen. Hij stelde geen vragen, maar even flikkerden zijn ogen. Hij wist niet wat ik had voorbereid.