For me, on the other hand, it broke my heart to realize that he did know… and did nothing.
That night, back home, while I was preparing a mild broth for Lucía, she hugged me from behind.
“Can I eat this?” she asked.
“Of course, darling,” I replied, holding back tears. “You can always eat in this house.”
The integration was slow. It took weeks for her to eat without asking permission, months for her to stop apologizing before each bite. But every step forward was a victory. The psychologist accompanied us throughout the entire process, and the police continued their investigation.
Finally, a judge issued temporary protective measures for Lucía. Final rulings were still pending, but for the first time, the little girl was truly safe.
One afternoon, while we were playing in the living room, she looked at me with a calm expression, unlike any I had ever seen before.
“Mom… thank you for listening to me that day.”
Mijn hart smolt.
« Ik zal altijd naar je luisteren. Altijd. »
Javiers zaak zette zijn juridische gang voort, en hoewel het proces moeilijk was, begreep ik dat die beslissing de juiste beslissing was. Niet alleen als volwassene, maar als de persoon die Lucía nodig had dat ik was.
En nu, als je tot hier hebt gelezen, wil ik je iets vragen:
Wil je dat ik een vervolg schrijf? Misschien vanuit Lucía’s perspectief, vanuit dat van Javier, of zelfs een epiloog die zich jaren later afspeelt?
Jouw interactie zal het verhaal helpen groeien.
Geen gerelateerde berichten.
