Op dat moment wist Marina één ding zeker.
Wat er ook gebeurde, haar vader herinnerde haar er alleen maar stilletjes aan wie ze was en wat ze verdiende.
Hij had zijn dochter niet opgevoed om op de achtergrond te staan bij beslissingen die zonder haar werden genomen. Evenmin zodat zijn vrijgevigheid een duidelijk en uitgebuit bewijs wordt.
Gerald sloot de garage met dezelfde traagheid als hij hem had geopend, en draaide zich toen naar het huis.
« We gaan terug, » zegt hij eenvoudig.
Marina haalde diep adem en volgde hem.
Die dag was ze niet alleen teruggekeerd naar haar ouderlijk huis.
Ze had de stille trots teruggewonnen om de dochter van haar vader te zijn.
