Michael viel op zijn knieën, zijn handen hingen over de schouders van het kind. « Wie… Wie ben jij? » Zijn stem brak, maar het kind antwoordde niet. Hij keek alleen maar op, breed en rechtlijnig, en zei iets waardoor Michael wankelde.
« Ik heb op je gewacht, pap. »
De grond leek onder Michael te verdwijnen. Elke zekerheid die hij had over Caroline, hun levens en de jaren waarvan hij dacht dat hij die begreep, viel in een oogwenk uiteen.
Michaels gedachten raasden. Hoe kon Caroline, de vrouw die hij zes jaar geleden had begraven, een kind hebben dat hij nooit had gekend? Hij bukte zich en landde naast de jongen, op de met rijp bedekte grond. « Luister naar me. Mijn naam is Michael. Wat is die van jou? »
De kleine jongen trilde, maar fluisterde: « Ethan. »
Michaels keel kneep samen. « Ethan… Hoe ben je hier gekomen? Waar is je moeder? »
Ethan kneep in de foto in zijn kleine handjes. « Ze moest weg. Ze zei… Ze moest zich voor mij verstoppen. Maar ze zei dat ik moest wachten. Ze zei dat je zou komen. »
Michaels hart bonkte in zijn oren. « Verstop je? Waarvoor? Wie heeft je dat verteld? »
Ethan aarzelde, fluisterde toen: « Caroline. Ze zei… Je kon het nog niet weten. Ze zei dat het gevaarlijk was. »
Gevaarlijk. Het woord zweefde tussen hen als rook. Michael had moeite om het te begrijpen. Caroline, zijn vrouw, zou niet zijn omgekomen bij een auto-ongeluk zoals hij had gedacht. Er stond iets anders op het spel. Het nette leven waarvan hij dacht dat hij het had, het rouw waarvan hij dacht dat het definitief was… Het was allemaal een leugen.
Hij heeft de foto genomen. Het toonde Caroline die Ethan vasthield in een park, lachend. De datum op de achterkant geschreven… twee maanden voor zijn vermeende dood. Zijn handen trilden. « Waarom heb je me niets verteld? Waarom heeft ze me niets over jou verteld? »
Ethan haalde zijn schouders op. « Ze zei dat het me zou beschermen. Ze zei… dat je wilt dat ze terugkomt. »
