Dit was nog maar het begin. De dagen daarna onthulden waarom Vince Max zo graag wilde: de hond had Lily’s moeder geholpen een schandaal te onderzoeken rond chemicaliën en lokale medeplichtigheid. Max was niet alleen een metgezel; Hij was het levende bewijs.
Met hulp van Bennett en haar ouders ziet Lily de waarheid aan het licht komen tijdens een gemeenteraadsvergadering. De aantekeningen van zijn moeder, verborgen monsters, getuigenissen… Alles werd openbaar gemaakt. Er werd een officieel onderzoek gestart. Max werd erkend als een therapie-hulphond en bleef wettelijk bij Lily.
De overwinning was niet opzichtig. Ze was zacht, bijna stil. Lily begon langzaam weer te spreken. Zij en Max bezochten het ziekenhuis en boden troost aan andere kinderen die net als zij gewond of stom waren.
Op een herfstochtend, op het veld waar haar moeder Max ooit trainde, begroef Lily haar gezicht in de vacht van de hond en fluisterde uiteindelijk: « Ik heb je gemist. » De woorden kwamen eruit, eenvoudig en waar.
Soms roept moed niet uit. Hij loopt naar voren met een pot munten, een trouwe hond en de zekerheid dat liefde zelfs de strengste regels kan doen zwijgen.
