« Ga weg. » Ik herhaalde. « Voordat ik de beveiliging belde. »
Even trok er iets als onzekerheid over zijn gezicht. Toen legde hij de anjers op het nachtkastje en liep zonder een woord naar buiten.
Mijn moeder wachtte tot de deur dichtging voordat ze de bloemen pakte en in de prullenbak gooide.
« Hij mag blij zijn dat we hem binnenlaten, » mompelde ze, haar stem trilde van woede. « Wat ga je doen? »
Ik staarde naar het raam en keek naar de stadslichten beneden. Ergens brachten mensen een gewone dinsdagavond door. Ze keken tv. At om mee te nemen. Lacht.
Ik had verband dat de helft van mijn gezicht bedekte en een man die dacht dat mijn echte misdaad was dat ik hem in verlegenheid had gebracht.
Vincent was senior accountant bij een van de meest gerespecteerde bedrijven in de stad. Zijn moeder, Patricia, runde een restaurantbedrijf dat alle fondsenwervingen en gala’s die ertoe deden verzorgde. Haar zus, Gwen, leefde van de achternaam van haar rijke man en zijn zorgvuldig georkestreerde aanwezigheid op sociale media.
Ze hadden allemaal toegekeken hoe hij een koekenpan in mijn richting gooide. Patricia had me letterlijk naar de grond gesleept, de deur uit, aan mijn haar, terwijl ik in pijn was.
Ze dachten dat het het einde was. Ze dachten dat ik zou wegglippen, mezelf zou genezen en zou doen alsof er niets was gebeurd.
Ik wendde me tot mijn moeder.
« Ik zal elk detail documenteren, » zei ik zacht. « De brandwonden. Het politierapport. De boodschappen. Geld. Hun belastinggedrag. Alles. »
Ik pakte mijn telefoon met mijn onverbonden hand en opende mijn contacten.
« En dan, » voegde ik eraan toe, terwijl ik door een nummer scrolde dat mijn collega me een paar maanden geleden had gegeven, « ga ik ervoor zorgen dat ze nooit vergeten wat ze mij hebben aangedaan. »
