Hij keek niet om. Ik ook niet.
Ik reed op de automatische piloot naar huis. Het appartement leek op een plaats delict. Al onze foto’s waren leugens.
Ik ging naar de kinderbadkamer. Ik pakte mijn gele pak van de vloer. Het was het enige authentieke dat overbleef.
Ik heb niet geslapen. De volgende ochtend heb ik drie keer gebeld: een advocaat, een makelaar en een verhuisbedrijf.
Ik heb niet gehuild. Ik had een plan.
Michael kwam die middag thuis. Hij vond het appartement half leeg. Overal staan er veel dozen.
Ik heb een envelop van kraftpapier op de salontafel achtergelaten. Er zaten drie dingen in:
Ongevalsrapport. Oorzaak: Te hard rijden.
De nieuwste echo van onze zoon.
Eén opmerking.
Toen je loog, leerde ik hoe ik moest leven.
Ik ben al weg. Ik ben verhuisd naar een huurappartement in Bellevue. Een nieuw district. Neutraal grond.
Ik heb de kinderkamer zelf geregeld. Ik vouwde het wiegje op, draaide elke schroef vast met een bijna meditatieve focus. Ik heb mijn leven opgebouwd, stukje bij beetje.
Het nieuws verspreidde zich. Jessica heeft het ziekenhuis verlaten. David vroeg een scheiding aan en vroeg om een prenatale DNA-test. Het kind was inderdaad van hem, maar het maakte niet meer uit. Het vertrouwen is gebroken. Hij heeft haar verlaten.
Michael begon naar beneden te rollen. Hij verloor zijn baan: de topverkoper kon geen imago meer promoten waarin hij niet meer geloofde. Hij belde me vijftig keer per dag. Ik heb het geblokkeerd.
Drie weken later, op zaterdag, klopte er iemand op mijn deur.
Ik keek door het kijkgaatje. Het was David Ramirez.
Hij zag er ouder en moe uit. Maar zijn ogen waren helder.
« Sorry dat ik stoor, » zei hij terwijl ik de deur opendeed. Hij gaf me een grote envelop.
« Wat is er? »
« Een kopie van de DNA-test, » zei hij. « En een aanzoek. »
Ik heb hem binnen uitgenodigd. We gingen zitten in mijn kleine, nog onafgewerkte woonkamer.
« Ik ga een vergoeding krijgen van Michaels salon, » zei hij. « Morele schade. Ze zijn belangrijk. »
Hij haalde diep adem. « Ik wil je de helft geven. »
