De rest van de dag bracht ik door in langzame pijn terwijl we alle noodzakelijke beslissingen namen. Toch kwam er in de chaos van deze pijn een vleugje helderziendheid van James naar voren, wat suggereerde dat hij had voorzien wat komen ging.
Ik had toen geen idee hoeveel James deed om ons te beschermen, maar ik zou al snel ontdekken dat alles was geregeld om ons te beschermen tegen de dreiging die Sophia vormde.
Zes maanden later was de verandering opvallend. Lucas, inmiddels een 11-jarige tiener, was stabieler dan ooit. Hij had zijn plek gevonden, omringd door mensen die van hem hielden en hem steunden. Zelfs in het verdriet had de familie zichzelf weer opgebouwd. Maar er was nog steeds een hevige strijd gaande, voor hem en voor mij.
Het einde van het verhaal was nog niet geschreven, maar met Lucas’ voogdij bevestigd, opende de toekomst zich langzaam voor ons.
