Een onvergetelijk gebaar
Haar moeder had haar ooit verteld dat ze « te lief » was, vooral toen ze verloofd was met Marco, een brandweerman die haar ingetogen rituelen begreep. Ook hij gaf zonder aandacht te trekken.
Op een regenachtige decemberochtend merkte Emily dat de man trilde. Zonder aarzeling liet ze hem haar eigen sjaal met het eten achter. De volgende dag vond ze een briefje op een servet gekrabbeld: « Dank je dat je me als persoon ziet. » Ze bewaarde dit briefje in haar portemonnee.
Naarmate haar bruiloft naderde, bestelde Emily vanzelfsprekend haar taart bij de Sunrise Bakery en nodigde ze al het personeel uit.
Twee dagen voor de ceremonie arriveerde er een brief in de ontvangstzaal. Ze had geen afzenderadres. Binnenin zat een kaartje waarop stond: « Morgen kom ik — niet voor de taart, maar om een schuld af te lossen. »
Op de dag van de ceremonie keek Emily uit het raam van de bruidskamer terwijl de gasten arriveerden.
