De tweede klap kwam het jaar daarop, toen Sawyer 15 werd. Hij fietste door de buurt, een van die dure modellen die mijn ouders hem na een goed seizoen hadden gegeven, en hij botste tegen de auto van een buurman die op de zijkant stond terwijl hij opschepte tegen zijn vrienden. De schade was niet groot, een licht bekraste spatbord en een kapotte deur, maar de reparatie kon een paar duizend dollar kosten. Ik had gevolgen verwacht. Toen ik jonger was, had ik immers een oude familievaas omgestoten, een voorwerp dat mijn moeder sinds mijn jeugd koesterde, en ik was wekenlang niet naar buiten gaan, met als extra bonus een lange les verantwoordelijkheid.
Maar met Sawyer was het anders. Mijn ouders gingen meteen naar het huis van de buurman, boden hartelijk hun excuses aan en schreven ter plekke een cheque uit om de reparaties te dekken. Zonder aarzeling namen ze hem vervolgens mee naar de fietsenwinkel en gaven hem een nog beter model, omdat ze dachten dat hij na dit incident een betrouwbare fiets verdiende. Ze presenteerden dit als een les in hoe je fouten kunt herstellen. Maar voor mij was het als het belonen van roekeloosheid. Sawyer kwam met een brede glimlach thuis, trots zijn nieuwe fiets showend, terwijl mijn vader hem op de rug klopte en zei: « Jongens, hij kalmeert vanzelf. Geen straf, geen verlies van privileges, gewoon meer steun. »
