Isabella was net afgestudeerd aan de rechtenfaculteit met de hoogste onderscheidingen. Zijn toekomst leek van tevoren gespecificeerd. De familiegroep draaide helemaal om haar. Mijn felicitatiebericht kreeg alleen een eenvoudig hart.
Wat niemand noemde, waren de educatieve programma’s die ik had opgezet, de honderden kinderen die ik begeleidde, de nationale prijzen die ik ontving. Ik heb er niet over gesproken. Wat is het nut?
De uitnodiging voor het afstudeerfeest was gedrukt op dik ivoorkleurig karton. Onderaan een handgeschreven briefje van mijn moeder: « Kleed je alsjeblieft netjes aan. »
Ik kwam in een eenvoudige zwarte jurk. Isabella droeg op maat gemaakte kleding.
In de balzaal van de St. Regis ademde alles van discreet en zeker geld. Mijn vader hief zijn glas om een toost uit te brengen.
« Vanavond vieren we de enige prestatie die telt in de familie Anderson, » zei hij, wijzend naar Isabella.
Het woord « alleen » ging als een mes door me heen.
Kort daarna trilde mijn telefoon. Onbekend nummer: « Ga vanavond niet te vroeg weg. Je grootvader liet je meer na dan alleen herinneringen. »
De man in het antracieten pak hief zijn glas iets in mijn richting.
De cadeaus kwamen één voor één: de auto, daarna de aankondiging van het penthouse. Het applaus bezorgde me hoofdpijn. Toen voegde mijn vader toe:
« Isabella zal ook het hele familiebezit erven. Grace daarentegen heeft niet de capaciteit om zulke verantwoordelijkheden op zich te nemen. »
Mijn moeder heeft een document tevoorschijn gehaald.
« Grace hoeft alleen maar een afstand van haar erfenis te ondertekenen. »
Ik werd op het podium geroepen. Twee honderd blikken. De pen in mijn hand trilde.
Toen stapte de man in het pak naar voren.
« Mijn naam is Harold Whitman. Ik was de advocaat van je grootvader. En ik moet ingrijpen voordat er iets wordt ondertekend. »
Er is stilte gevallen.
Hij legde uit dat er een ander testament bestond. De ware wil. Beschermd, geregistreerd, onweerlegbaar.
« Je grootvader heeft tien jaar lang op zijn twee kleindochters gepast, » zei hij. « En hij besloot wie zijn werk zou erven. »
De pen gleed uit mijn handen.
« Laat het me zien, » zei ik.
