Deel 3 – Het Oordeel
Toen ze wakker werd, was het licht te fel. Het gezoem van neonlichten doorboorde zijn schedel.
Ze lag in een ziekenhuisbed. Metalen nietjes hielden haar hoofdhuid op zijn plaats. Zijn hoofd bonkte op het ritme van de hartmonitor.
Greg zat naast haar, verdiept in zijn telefoon.
« Je bent deze keer te ver gegaan, » zei hij kil.
Hij legde haar uit dat ze was gevallen. Dat ze had gehallucinameerd.
Toen ze probeerde te protesteren, kneep hij in haar hand tot het pijn deed.
« Als je zegt dat ik je pijn heb gedaan, zeggen ze dat je gek bent, » fluisterde hij. « En ze zullen je opsluiten. »
Maar de dokter zag de blauwe plekken. De duidelijke sporen van een vangst.
Hij vroeg Greg om te vertrekken.
Toen onthulde hij het bestaan van de camera’s. Video. Geluid.
Een uur later kwam de waarheid naar buiten in 4K.
De video liet alles zien: het geschreeuw, het trekken, het vallen. Geen onduidelijkheid. Geen leugen mogelijk.
Greg was geboeid.
Mia bleef stil.
Zes maanden later verliet ze het hof vrij, in vrede.
Ze keek op naar een straatcamera en glimlachte.
Het was niet langer een blik die oordeelde.
Hij was een getuige.
Het einde.
