Deel 1 – De Geur van Verbrand Brood

Het eerste teken was niet de beving. Dat is het nooit.

Het was de geur.

Verbrand brood.

Hij drong het interieur van de luxe BMW X7 binnen en verpletterde de geur van nieuw leer en Gregs te dure sandelhoutparfum. Een doordringende, dikke, verstikkende geur, als een snee brood die te lang vergeten is in een broodrooster op maximaal.

De negentienjarige Mia, zittend op de passagiersstoel, haar handen gebald in haar schoot, wist dat er geen toast was. Ze had geen ontbijt gegeten; Ze nam het nooit voor een doktersafspraak. Ze wist precies wat dat betekende.

Een aura. Het neurologische alarm voor de orkaan.

« We komen te laat, Mia! » riep Greg terwijl hij het stuur vastkneep en zich door de drukke afzettingsbaan van St. Jude Hospital wrong. De aderen in zijn nek staken onder zijn onberispelijk gestreken witte kraag vandaan. « Ik heb om 10 uur vertrek met de partners. Als ik het mis vanwege jouw bioscoop, loop je naar huis. »

probeerde Mia te antwoorden. Ze bedoelde: Het begint. Help me. Stop.

Maar zijn tong was zwaar, alsof hij van lood was gemaakt. Gezwollen, dik. De woorden losten op in zijn keel voordat hij het kon uitbrengen. De wereld door het glas – de verpleegsters in blauwe jassen die rookten bij de fontein, de patiënten in rolstoelen, de verblindende ochtendzon – kantelde, alsof ze vijfenveertig graden kantelde.

« En? Ga liggen! Greg blafte terwijl hij de auto in neutraal zette zonder de motor uit te zetten. Het gewone spinnen trilde in de stoel en stuurde pijnlijke schokken door Mia’s hoofd.

Ze tastte naar het handvat. Zijn vingers waren gevoelloos, tintelend, niet in staat het gladde plastic vast te pakken. Zijn brein gaf het bevel – open de deur – maar zijn hand weigerde te gehoorzamen.

« Ik… Ik kan niet… Stamelde ze. Zijn stem leek van onder water te komen, langzaam en vervormd.

Greg draaide zich naar haar toe. Zijn gezicht was gesloten, rood van ongeduld. Hij zag geen negentienjarige stiefdochter lijden aan een complexe neurologische aandoening. Hij zag een tegenslag. Een tiener « op zoek naar aandacht ». Een last die ze drie jaar eerder uit haar huwelijk had geërfd.

« Hou op, » siste hij, terwijl hij over de middenconsole leunde. Haar adem rook naar koffie en munt. « Stop met doen alsof je gehandicapt bent. Vijf minuten geleden was je nog oké toen je berichten stuurde. Je act begint moe te worden. »

Mia zwaaide plotseling met haar hoofd naar achteren. Zijn ogen rolden naar achteren en onthulden wit. Een hees, gutturaal geluid ontsnapte uit zijn keel toen zijn middenrif heftig samentrok en lucht uit zijn longen blies.

Ze zakte tegen het koude raam.

Greg heeft niemand gebeld. Hij controleerde zijn ademhaling niet. Hij trok het beleg niet terug. Hij keek naar zijn Rolex Submariner.

« Ongelooflijk, » mompelde hij. « Perfecte timing, echt. »

Hij maakte zijn gordel los met een scherpe klik, stapte uit de auto en liep om de SUV heen. Hij had geen haast om haar te redden. Hij haastte zich om het obstakel tussen zichzelf en zijn golfbaan te overbruggen.

« Als je niet loopt, » spuugde hij terwijl hij de handvat vastpakte, « sleep ik je eruit. »