Een ruimte beschermen
In het voorjaar waren Harolds kantooruren een gerucht geworden. Met een lage stem naar bibliotheken, kerken, hulpcentra.
Elke avond kwamen er nieuwe verhalen binnen. Mensen die niet langer gerepareerd hoefden te worden, om vervolgens even alleen gelaten te worden.
Op een avond kwam de politie. Ze zagen de vermoeide gezichten, de kopjes koffie, de stilte. Ze controleerden of er niemand in gevaar was. Toen gingen ze weg.
Kort daarna lanceerde het bedrijf een officieel verwarmd ruimtevaartprogramma. Met regels. Formulieren. Grenzen.
Het was niet perfect.
Maar het was beter dan niets.
Sommigen zijn niet teruggekeerd. Anderen doen dat.
Linda kwam op een avond in april terug. Een nieuwe jas. Een baan. Een eigen kamer.
« Ik wilde je bedanken, » zei ze. « Die nacht… Het veranderde alles. »
Ik ben kort daarna met pensioen gegaan.
Op de laatste ochtend sloot ik het kantoor, gaf de lamp en radio aan mijn opvolger en keek nog één keer naar de rijen metalen hokjes.
Lange tijd dacht ik dat mijn taak was om eigendommen te beschermen.
Ik had het mis.
Mijn taak was om een ruimte te beschermen.
Een verwarmde kamer. Koffie. Een paar uur zonder angst.
Soms hebben mensen geen oplossingen nodig.
Ze hebben gewoon een plek nodig om te bestaan.
En soms is dat genoeg.
