Jack merkte eerst niets op. Hij stond buiten, stak een sigaret aan en vertelde zichzelf dat het ergste achter hem lag.
Hij had het mis.
De ochtend na Emily’s begrafenis leek Hillbrook kleiner. Jack zat in zijn truck voor het kantoor van de advocaat, zo hard om het stuur geklemd dat zijn knokkels wit werden. De laatste gasten waren vertrokken, en de potten en pannen op zijn aanrecht waren al omgedraaid. Hij had geen enkele keer gehuild. Hij vertelde zichzelf dat hij het niet nodig had.
Binnen vulde de geur van papier en citroenwas de lucht. De advocate, een stille vrouw genaamd Linda Shore, gebaarde dat hij moest gaan zitten. Op haar bureau ligt een eenvoudige manillamap met Emily’s naam erop, geschreven in haar nette, krullende hand.
Jack zakte achterover in de stoel en deed alsof hij kalm was. « Laten we meteen ter zake komen. »
Linda zette haar bril recht en begon te lezen: « Aan mijn man, Jack Caldwell, laat ik mijn trouwring na, de brieven die ik hem schreef tijdens onze jaren samen, en de herinnering aan wat we samen hadden. »
Jack fronste. « En het huis? Verzekering? »
Linda pauzeerde en ontmoette zijn blik. « Het huis en de verzekeringspolis worden overgedragen aan The Haven—een vrouwenopvang in Dallas. Mevrouw Caldwell heeft u ook gevraagd deze brief te ontvangen. »
Ze schoof een envelop op tafel. Jack aarzelde voordat hij hem opende. Binnenin, in Emily’s dunne, vervaagde handschrift, stond één regel:
« Je bent je vrouw niet kwijtgeraakt, Jack. Je bent de enige kwijtgeraakt die nog geloofde dat je beter kon worden. »
Zijn maag trok samen van de kou. Lange tijd kon hij geen woord uitbrengen. « Je bedoelt… Ze heeft alles gegeven? Een korte wandeling hiervandaan… Toevluchtsoord? »
« Ik ben bang van wel, » antwoordde Linda zacht. « Het was zijn wettelijke recht. »
Hij verliet woedend de kamer en sloeg de deur achter zich dicht. Buiten drukte de hitte van Texas als straf tegen zijn borst.
Die avond werd Jack dronken in de stilte. Hij speelde elke ruzie, elk stille diner waarin ze hem aankeek met iets tussen liefde en teleurstelling in. De volgende ochtend leek de wereld onwerkelijk. De rekeningen stapelden zich op. De verzekering bevestigde de overdracht. Het huis—het huis van zijn familie—zou binnen dertig dagen wettelijk worden overgedragen.
Jack reed doelloos door de stoffige straten van Hillbrook naar het huis van Andrew Hayes. Zijn oude vriend stond op de veranda, zijn armen over elkaar, zijn uitdrukking ondoorgrondelijk.
« Ze heeft echt alles aan hen nagelaten? » vroeg Andrew nadat Jack hem alles had verteld.
« Alles, verdomme, » zei Jack, trillend. « Ze heeft het van me afgenomen terwijl ik haar nog aan het begraven was. »
Andrew zuchtte. « Misschien probeerde ze je iets te vertellen, Jack. »
Jack keek hem woedend aan. « Begin er ook niet aan. Je weet niet wat ze me heeft aangedaan. »
« Misschien niet, » antwoordde Andrew zacht, « maar ik weet wat je jezelf hebt aangedaan. »
De stilte tussen hen rekte zich uit. Jack keek weg, zijn keel trok dicht.
