Elke zaterdagochtend kwam Danny terug voor het avondeten. Hij bestelde zijn pannenkoeken en betaalde. En ik maakte altijd een « keukenfout ». Een extra kosten. Een opzettelijke vergissing.
Een jaar later keerde de kolonel terug, in burgerkleding. Hij overhandigde mij een civiele medaille voor uitzonderlijke verdiensten aan een militaire familie. « Je hebt meer gedaan dan alleen een kind voeden. Je hebt het gezien. Je hebt haar waardigheid hersteld. »
De vlag hangt achter mijn toonbank, naast een foto van Danny en mij. Vaak wordt mij gevraagd of ik er spijt van heb. Nooit.
De mensen die hen belachelijk maakten, onthulden wie ze waren. Ik heb anders gekozen.
Soms is het voeden van een hongerig kind het belangrijkste wat je van je dag zult doen. Niet om bedankt te worden. Niet om gezien te worden. Maar omdat iemand dat moet zijn.
De pannenkoeken die ik hem gaf hielden hem in leven. De vlag die hij me gaf herinnert me eraan waarom ik dat ben.
Dus ja, ik zal blijven maken in de keuken. Voor elk hongerig kind dat door die deur loopt. Want mededogen is geen zwakte. En dat één enkel gebaar een leven kan redden.
