Toen de familiehond tijdens Patricks begrafenis oncontroleerbaar naar de kist blafte, zag niemand het als iets anders dan een dier dat van streek was door het verlies van zijn eigenaar. Toch veroorzaakte deze plotselinge uitbarsting een onthulling die de plechtige ceremonie onderbrak, de weduwe in shock deed instorten en een geheim ontdekte dat niemand ooit had kunnen bedenken.

Mijn vader was twee jaar voor zijn vermeende dood gediagnosticeerd met vroege dementie. Het zien afnemen van het gevoel dag na dag was de moeilijkste beproeving van mijn leven. Sommige dagen herinnerde hij zich mijn naam, andere dagen niet… maar hij herkende nog steeds Luna, zijn Duitse herder.

Luna was niet zomaar een huisdier. Zij was zijn schaduw.

Ze vergezelde hem naar de brievenbus, ging aan zijn voeten liggen terwijl hij las, en waarschuwde hem voor het minste geluid uit de buurt. Zelfs in zijn zeldzame momenten van volledige helderheid fluisterde hij met een glimlach tegen haar: « Vertel het aan niemand, maar jij bent mijn favoriete meisje. »

Luna likte zachtjes zijn hand, alsof ze elk woord begreep. Zij was zijn herkenningspunt, zijn gids, zijn laatste schakel met de realiteit.

De twee weken na de verdwijning van mijn vader waren totale chaos. Samen met de buren en de politie organiseerden we jachten, deelden posters uit, klopten op deuren en ondervroegen vreemden.

Beetje bij beetje sloeg de angst toe. Dagen gingen voorbij zonder nieuws. Weken later belde het ziekenhuis.

Een man van zijn leeftijd en postuur was in een onhygiënische straat ingestort en overleden. Toen het ziekenhuis mijn moeder vroeg om het lichaam te identificeren, raakte ze in paniek. Een deel van haar wilde wanhopig dat hij het was, terwijl een ander deel haar fluisterde dat er iets mis was.

Ze sloot haar ogen en knikte toch. Ze wilde een einde maken aan het wachten, aan het verdriet. Ze stond erop dat de kist gesloten bleef tijdens de begrafenis, omdat het « te pijnlijk » was.

Ik stelde nergens vragen over. Verdriet had mijn oordeel vertroebeld.

Op de dag van de ceremonie nam ik Luna mee. Ze verdiende het om afscheid van hem te nemen. Ik dacht dat het rustig zou gebeuren.

Ik had nooit gedacht dat ze meteen zou merken dat er iets mis was.

Zodra we de kapel binnenkwamen, veranderde zijn gedrag. Ze trok aan de riem, kreunde, liep heen en weer, haar oren naar achteren, haar haar stond overeind.

Zijn blik was gefixeerd op de kist, gevuld met verwarring en angst.

Toen de priester het laatste gebed begon, ontplofte Luna. Ze wierp zich naar voren, blafte wanhopig, heftig, wanhopig. Geen blaf van verdriet, maar een kreet van alarm.

Geschokte gemompel ging door de aanwezigheid. Mijn moeder fluisterde in paniek tegen me: « Haal haar hier weg! Het verpest alles! »

Maar ik kende Luna. Ik kende het verschil tussen zijn geluiden. En deze was geen oproep tot rouw. Het was de blaf die ze alleen gebruikte als er iets ernstig abnormaal was.

Ze trilde zo hard dat haar ketting rammelde, starend naar de kist alsof ze me smeekte te begrijpen wat ze al wist.

Ik stapte naar voren en legde mijn hand op het deksel.

Op dat precieze moment viel Luna stil. Ze ging op de grond liggen, haar lichaam trilde van de schokken, en keek me aan met overweldigende intensiteit. Het was alsof ze me vroeg om moedig te zijn voor ons beiden.

De zekerheid drong zich op me op: ik moest deze kist openen.