De ochtend verliep in het gebruikelijke ritme: laboratoriumresultaten, snelle beslissingen, vragen herhaald door bezorgde families. Tegen het einde van de ochtend verscheen er een rode ster op het whiteboard.
Auto-ongeluk, pijn op de borst, verminderde ademhalingsruis.
Achter het gordijn lag een bleke jonge man. Een arts-assistent, Aaron Lynn, bereidde zich voor op een borstdrain. Jordan keek naar zijn koers, zag de fout voordat die gebeurde.
De klauw kwam te dicht bij de onderste rand van de rib. Het bloed stroomt eruit, levendig, arterieel. De monitor raakte te ver gegaan.
« Klem, » zei Jordan.
Zijn hand dook in de wond, vond de kloppende slagader en drukte die samen. Ze leidde de tang, bond het vat vast en liet Aaron de afvoer goed verplaatsen. De ademhaling werd regelmatig, de spanning nam toe.
« Volgende keer, » zei ze zacht, « controleer twee keer voordat je snijdt. »
Ze waste haar handen, keek naar haar spiegelbeeld. Even veranderden de grijze muren in een veldtent, maar kwamen toen weer terug naar de realiteit.
De middag vorderde toen het alarm klonk: schotwond, jonge man, kritieke toestand. De echocontrole-eenheid vult zich binnen een paar seconden.
Ethan nam het voortouw, maar de toestand van de patiënt verslechterde snel. Het gebaar moest snel zijn. Jordan voelde de aarzeling van een fractie van een seconde.
« Beweeg, » zei ze.
Ze opende zonder uitstel de ribbenkast, vond een scheur van de longslagader, klemde die af, sutura. Het bloeden stopte. De cijfers gingen omhoog.
Toen ze de doos verliet, waren de blikken veranderd. Er was iets gebarsten in de stille zekerheden van de dienst.
In de pauzeruimte voegde Ethan zich bij haar. Er zat geen ironie meer in zijn stem.
« Het ging snel. »
« Hij had geen tijd, » antwoordde ze.
Ze stonden daar in stilte totdat een verpleegkundige haar hoofd naar buiten stak.
« Er is een man die naar Dr. Hale vraagt. »
Hij droeg een militair uniform. Stafsergeant Marcus O’Neill. Hij herkende haar meteen.
« Majoor Hale, » zei hij, zijn stem vol herinneringen. « Kamp Lawson, 2015. Je hield veertig minuten mijn femorale slagader vast. »
Ze probeerde het te ontkennen. Hij heeft een foto eruit gehaald. Ze zag zichzelf, toen ze jonger was, onder een fel licht, haar handen vol bloed.
Hij zag de ketting om zijn pols.
« Walker’s bord, » zei hij zacht.
De stilte drukte zwaar. Er begonnen gefluister door de gangen te gaan.
« Ik ben gekomen om u te bedanken, » besluit hij. « Ik heb vandaag twee kinderen. »
Hij begroette haar. Een duidelijke, precieze groet. Ze antwoordde niet.
