Wat volgde was bruut en snel: verkoop, verhuizen, gewone klusjes. Hun façade is ingestort.
Mijn werk is gegroeid. Mijn verzameling werd opgemerkt. Ik ben mijn eigen merk begonnen. Daarna kocht ik met de winst het oude familiehuis op de veiling.
Ik heb haar niet gered. Ik heb het getransformeerd.
De eetzaal is een werkplaats geworden. De kamers, klaslokalen. Ik heb een associatieproject opgezet voor jongeren die te horen kregen dat ze een probleem waren.
Op de deur een plaquette: « Not a Mistake Project ». Hieronder: « Voor degenen die werden doen geloven dat zij het probleem waren. »
Mijn ouders kwamen ooit. Ze keken zwijgend toe.
« Je hebt ons uitgewist, » zei mijn vader.
« Nee, » antwoordde ik. « Ik heb je overtroffen. »
We zijn geen perfect gerepareerde familie. Soms neem ik hun telefoontjes op, soms niet. Ze leven bescheiden. Ik leef vrij.
Wraak was voor mij niet om hen te vernietigen. Het bestond uit het vernietigen van de versie van mezelf die nog hun goedkeuring nodig had.
En iets bouwen waar hun minachting geen macht meer had.
Dus laat ik je achter met deze vraag: als degenen die je hebben gebroken op een dag huilend terugkwamen, zou je dan de deur openen? En bovenal, volgens welke regels?
