De Exit
Adam richtte zich langzaam op. Hij schreeuwde niet. Hij vroeg niet waarom. Hij zei eenvoudigweg kalm: « Waar is zijn envelop? »
Susan leek opgelucht. « Oh, Adam, jij hebt de jouwe, » zei ze, terwijl ze hem een crèmekleurige envelop aanreikte. « Je hoort bij de familie. »
Adam nam niet meteen contact op.
« Alleen ik? » vroeg hij. « Niet Paula? »
Een ondraaglijke stilte. Toen zuchtte Susan, « Het is anders. We zijn er zeker van dat je het begrijpt. »
Hij begreep het niet. Maar hij nam de envelop aan. Paula volgde zijn gebaar alsof al haar waarde ervan afhing.
Adam keek naar de envelop, toen naar zijn dochter. Hij opende het niet. Hij legde het langzaam en beslist op tafel.
« Als mijn dochter niet jouw familie is, » zei hij met een kalme, vaste stem, « dan ben ik dat ook niet. »
Hij pakte Paula’s hand. « We gaan ervandoor. »
Wij drieën gingen uit. Zonder te schreeuwen. Zonder podium. Gewoon een schone start.
Op de terugweg had de stilte een metalen smaak. Paula staarde roerloos naar de weg. Adam klemde het stuur vast tot zijn knokkels wit werden.
Thuis stopte Paula bij de deur. « Heb je geld verloren door mij? » fluisterde ze.
Adam knielde voor haar neer. « Nee. Ik heb ervoor gekozen te vertrekken omdat ik je vader ben. Jij bent mijn familie. En niets is beter dan dat. »
Ze klampte zich aan hem vast zonder te huilen.
Die avond zei Adam tegen me: « Ik weet niet eens zeker of ze het recht hebben om hem uit te sluiten. Een deel van de erfenis komt uit het trust van mijn grootmoeder. Het werd aangenomen. Ze zou nooit een onderscheid hebben gemaakt. »
We hebben een advocaat gebeld.
