Met hulp van een vertrouwde notaris organiseerde ik de anonieme verkoop van één enkel boek. Eén was genoeg. Het geld werd op een privérekening gezet, buiten het bereik van iedereen.
Toen ik terugkeerde naar de stad, stonden Alexei en zijn moeder al op me te wachten, documenten in de hand, ongeduldig. Ik legde hen de enige officiële schatting voor: vijftigduizend roebel.
Hun gezichten waren ontbonden. Woede barstte los. De verwijten ook. Tien jaar van schijn viel in een paar minuten in.
Toen sprak ik. Kalm. Ik vertelde hen dat ik alles had gehoord. Dat deze vijftigduizend roebels als de prijs van de jaren die hij in « gedragen » heeft doorgebracht, beschouwd kunnen worden. De rest behoorde niet aan hen toe.
Ik nam mijn papieren, mijn sleutels en kondigde de scheiding aan. De stilte die volgde was zwaarder dan alle kreten.
Toen ik de deur achter me sloot, voelde ik een enorme last van mijn schouders vallen. Ik was niet rijk in de ogen van de wereld. Maar ik was vrij. En voor het eerst in lange tijd ademde ik diep.
De erfenis van mijn grootmoeder was niet van geld gemaakt. Hij was gemaakt van waarheid, kracht en waardigheid. En vanaf dat moment behoorde mijn leven aan mij toe.
