Het was simpelweg haar manier om dankbaarheid te tonen op de enige veilige en kalme manier die ze mogelijk achtte.
Er waren geen verborgen agenda’s, niets om te bespreken, niemand om de schuld te geven. Alleen de waarheid die ze met ons beiden wilde delen.
Wat ze het allermeest wilde, was dat hij begreep hoe snel de tijd vliegt—en hoe belangrijk het is er te zijn voor de mensen van wie we houden zolang we die kans nog hebben.
Zijn woorden waren zijn laatste poging om hem te bereiken.
Uiteindelijk realiseerde ik me dat het echte geschenk dat ze had achtergelaten noch geld noch bezittingen was – het was een herinnering dat vriendelijkheid waarde heeft, zelfs als niemand het ziet.
En voor zijn zoon is deze brief een weerspiegeling geworden van de kloof tussen wat we willen doen en wat we daadwerkelijk doen.
Sommige nalatenschappen zijn helemaal niet materieel – dit zijn de lessen die precies komen wanneer je ze nodig hebt.
