Er viel stilte in de kamer. Telefoons gingen discreet omhoog. Charlotte antwoordde kortaf dat het « beter zo » was.
Zonder boos te worden haalde mijn vader een envelop uit zijn jas en liep naar voren in de kamer. Hij gaf de envelop aan de trouwcoördinator en nam toen de microfoon aan.
« Dames en heren, » zei hij kalm, « voordat u gaat, is er iets dat u moet weten. »
De muziek stopte. Alle ogen kwamen samen.
« Mijn naam is Michael Carter. Ik ben de CEO van Carter Logistics. We pronken niet met wat we hebben. »
Een gemompel ging door de kamer. Gezichten veranderden. Charlotte en haar ouders verstijfden.
Mijn vader legde uit dat hij stilletjes het contract voor het huis had getekend, de borg had betaald en de rest van de kosten als cadeau voor zijn zoon had gegarandeerd. De spanning werd bijna tastbaar.
Charlotte probeerde het goed te maken door te praten over een misverstand. Mijn vader onderbrak haar, zonder zijn stem te verheffen.
« Je hebt mijn vrouw en dochter verteld dat ze een schande waren voor jullie huwelijk. »
Hij herinnerde zich de offers, de moeilijke jaren, de waardigheid die we hadden verworven zonder ooit te vergeten waar we vandaan kwamen.
Ethan, woedend, stapte naar voren.
« Charlotte… Heb je dat echt gezegd? »
Ze sprak over een grap, daarna over een opmerking die uit haar context was gehaald. Zijn vader probeerde de situatie te kalmeren.
« We spreken in het openbaar, » antwoordde mijn vader. « Omdat de belediging openbaar was. »
Ethan begreep het toen.
« Als je mijn familie niet respecteert, » zegt hij, « respecteer je mij niet. »
Hij kondigde aan dat hij apart met Charlotte moest praten. Ze verdwenen in een gang, gevolgd door ons.
Daar, ver weg van de kroonluchters en de gasten, kwam de waarheid naar buiten. Charlotte sprak over « imago », over « uiterlijk ». Ethan weigerde zijn woorden te verontschuldigen.
« Ik ga niet trouwen met iemand die liefde als statussymbool ziet, » concludeert hij.
Charlotte ging alleen terug naar de kamer. De beslissing was genomen.
