Hij probeerde verder te gaan, maar mijn grootvader greep onmiddellijk in.
« Alles zal nu via de advocaten gaan, » zei hij.
Ik voelde noch medelijden, noch twijfel.
Ik pakte een paar dingen bij elkaar: kleren, het dekentje van de baby, de noodzakelijke spullen. Al het andere zou vervangen worden, hield mijn grootvader vol.
Toen ik de kamer verliet, voelde ik een vreemde mengeling van verdriet en herwonnen kracht. Mijn hart was gekneusd, maar voor het eerst in lange tijd was het weer van mij.
Toen ik naar buiten stapte, voelde ik de koude lucht in mijn gezicht. En ik besefte dat ik eindelijk weer vrij kon ademen.
Dit was niet het einde dat ik voor ogen had toen ik moeder werd.
Maar misschien is dit wel het begin van iets beters.
Een nieuw leven. Een nieuw hoofdstuk. Een kracht die ik nooit had vermoed.
En voorlopig stop ik hier.
