« Dat is genoeg, » zei mijn grootvader.
Zijn stem werd merkwaardig kalm.
« Je pakt vandaag je koffers. Claire en de baby gaan met me mee naar huis. En jij, Mark, jij betaalt elke dollar terug die je gestolen hebt. Mijn advocaten staan klaar. »
Vivians gezicht werd lijkbleek.
« Edward, alstublieft… »
« Nee. Je hebt zijn leven bijna verwoest. »
De tranen stroomden over mijn wangen – niet van verdriet, maar van een mengeling van woede, verraad en opluchting.
Mark keek me paniekerig aan.
« Claire… je zou onze dochter toch niet van me afpakken, hè? »
Ik had er nog niet over nagedacht. Maar toen ik mijn baby vredig zag slapen te midden van de puinhoop van ons verbroken vertrouwen, wist ik dat ik een keuze moest maken.
Ik deinsde achteruit toen hij zijn hand uitstak.
‘Je hebt me alles afgenomen,’ zei ik zachtjes. ‘Mijn stabiliteit, mijn zelfvertrouwen… en de mogelijkheid om me in alle rust op haar geboorte voor te bereiden.’
« Ik heb een fout gemaakt… »
« Honderden, » antwoordde ik. « Elke maand. »
