Ik haalde de haarspelden uit mijn zak en gooide ze in de zee.
« Hoi, mam, » fluisterde ik tegen de golven. « Ik heb het ze verteld. Ik heb ze verteld wie je was. »
Ik pakte mijn telefoon. Ik moest nog één laatste berichtje sturen.
Het was naar de tiplijn van de SEC. Ik had het volledige dossier van Richards verduisteringen bijgevoegd voordat ik überhaupt de bruiloft binnenliep. De openbare onthulling was alleen voor mij. De juridische onthulling was voor haar.
Verstuurd.
Ik deed mijn cateringschort af en drapeerde het over de stenen balustrade. Daaronder droeg ik een eenvoudige zwarte jurk.
Ik liep naar de parkeerplaats waar mijn oude Honda Civic tussen de Bentleys en Rolls Royces stond te wachten.
Er leunde een man tegen mijn auto. Het was Arthur, de getuige.
Ik spande me in. « Ga je proberen me tegen te houden? »
Arthur schudde zijn hoofd. Hij stak een sigaret op. « Nee. Ik ben vijf minuten geleden gestopt met zijn advocaat te zijn. Ik wilde je alleen maar vertellen… dat was het dapperste wat ik ooit heb gezien. »
Hij greep in zijn zak en haalde er een chequeboekje uit.
« Hij is je alimentatie verschuldigd, » zei Arthur. « Heel veel. De Vanderwaals zullen hem tot de dood erop volgt aanklagen en hij gaat de gevangenis in. Maar er is een kleine trust die hij jaren geleden heeft opgericht om bezittingen te verbergen. Die staat op jouw naam. »
Ik staarde hem aan. « Waarom? »
« Belastingontduiking, » haalde Arthur zijn schouders op. « Hij had een fictieve begunstigde nodig. Hij had nooit gedacht dat je hem zou vinden. Er staat ongeveer een half miljoen in. Het is wettelijk van jou. »
Hij gaf mij een kaartje met de rekeninggegevens.
« Neem het maar, » zei Arthur. « Beschouw het als de consultatiekosten voor het redden van Vanessa Vanderwaal van een leven vol ellende. »
Ik nam de kaart.
“Dank je wel,” zei ik.
