Elk gemiste feest, elk gestolen idee, elk contract dat Zachary zichzelf had gegeven, werd vastgelegd. Ik verzamelde niet alleen uren: ik bouwde een morele schuld op die zij niet zagen. En op dat moment, voor het scherm, begreep ik dat mijn vader hetzelfde register had.
Hij had gezien hoe Zachary het bedrijf als een persoonlijk bedrijf behandelde, en mij als een levend wezen dat beschermd moest worden. De onzichtbare kettingen stonden op het punt te breken.
Drie dagen eerder was mijn vader nog geen vier uur dood. De lijkschouwer was net vertrokken. Zachary en Samantha waren niet naar het uitvaartcentrum gegaan: ze waren naar het hoofdkantoor gehaast.
Ik was al in het kantoor van mijn vader met Peter, om de aandelenkoers te stabiliseren en onze partners gerust te stellen. We huilden, maar we werkten. Toen ging de lift open. Zachary kwam binnen als een veroveraar, gekleed in een schreeuwerig blauw pak. Hij liet zijn hand over het eikenhouten bureau glijden dat mijn vader had gemaakt. « Het moet weg. Ik wil glas, chroom. »
Samantha belde een decorateur. Ze had het over alles platbranden, een privébar opzetten, misschien een helikopterlandingsplaats. Peter probeerde zich de liquiditeitscrisis en de bezorgdheid van de chauffeurs om hun pensioenen te herinneren. Zachary lachte, en zei toen dat hij overweldigd was en ontslagen.
Tegen mij zei hij dat het bedrijf een echt gezicht nodig had. Hij gooide mijn dossiers op de grond. Ze spraken al over het verkopen van de vrachtwagenvloot om een villa in Toscane te financieren. Binnen een uur waren ze ieders respect kwijt.
Ik heb de papieren opgepakt. Ik keek Peter aan. Het plan was net geboren.
Op het kathedraalscherm schraapte mijn vader zijn keel. Zijn stem klonk als een hamerslag. Hij sprak met Zachary en beschreef de miljoenen die zijn geïnvesteerd in mislukte projecten: nachtclubs, oldtimers, imagoadviseurs.
Hij legde uit dat hij het niet had verpest: hij had het getest. Elke cheque was een ervaring. Toen onthulde hij wat Zachary niet wist: het waren geen geschenken, maar leningen die door zijn erfenis waren gedekt.
Er verscheen een juridisch document, ondertekend door de hand van mijn broer. Een clausule bepaalde dat boven zes miljoen dollar aan schuld alle rechten en aandelen zouden worden overgedragen aan de persoon die de schulden zou aflossen.
De schuld was 6,2 miljoen dollar geworden. Iemand had betaald.
Het scherm toonde een bankoverschrijvingsbewijs: $6.200.000. Uitgever: Jessica Vance.
« Jij hebt het bedrijf niet geërfd, mijn zoon, » concludeert mijn vader. « Je hebt het verkocht. En je zus heeft het gekozen. Dan, draaide hij zich naar de camera: « Jessica, de sleutels liggen in de kofferbak. Stuur hem terug. »
