Een plotselinge herinnering schoten bij me op—iets wat ik een paar dagen geleden online had gevonden. Een man sprak over het oplossen van meningsverschillen binnen enkele minuten. Geen gedoe, geen drama. Hij zei dat hij koppels problemen had zien oplossen die al 40 jaar duurden in minder dan een half uur.
Zesentwintig minuten.
Heb je 26 minuten om je leven te redden?
Ik keek naar Sarah. Ze liep nu naar de gootsteen, met haar rug naar haar toe. De afstand tussen ons was slechts anderhalve meter, maar het leek net zo groot als de Grand Canyon.
Mijn hart begon sneller te kloppen. Het was tijd. Ik kon ofwel een biertje pakken, naar de woonkamer gaan en de training bekijken tot ik in slaap viel—onze gebruikelijke routine—of iets angstaanjagends proberen.
« Sarah, » zei ik.
Mijn stem brak lichtjes. Ze stopte, het water liep op een bord. Ze draaide zich niet om.
« Wat, Mark? » Zijn toon was scherp, defensief. Ze verwachtte een ruzie. Ze maakte zich klaar om zichzelf te verdedigen.
« Ik wil geen ruzie maken, » zei ik zacht.
Ze draaide de kraan dicht. Plotseling keerde de stilte terug, oorverdovend. Ze draaide zich langzaam om en veegde haar handen af met een theedoek. Zijn blauwe ogen waren beschermd, gesloten.
« Dus, wat wil je? » vroeg ze.
« Ik wil iets proberen, » antwoordde ik. Ik haalde een notitieboekje en twee pennen uit mijn tas. Ik scheurde twee blanco pagina’s uit en legde ze op het keukeneiland.
Ze keek naar de bladeren, toen keek ze naar mij, verward. « Wat is dat? Een tekenspel? »
« Nee, » antwoordde ik, terwijl ik naar het eilandje liep. « Ik heb iets gehoord. Een manier om te stoppen met ruziën. Het duurt ongeveer dertig minuten. Misschien minder. »
Ze snoof, een bittere klank. « Mark, we gaan al zes maanden naar therapie. We lezen de boeken. Denk je dat een stuk papier ons zal helpen? »
« Ik weet het niet, » gaf ik toe. « Maar ik weet dat ik je mis. En ik weet dat ik het haat. Ik haat het om hier terug te komen en die stilte te horen. En ik denk dat jij het ook haat. »
Zijn uitdrukking verzachtte een beetje. Ik zag een scherf van de vrouw met wie ik was getrouwd achter de vermoeidheid.
« Dan, » vervolgde ik, terwijl ik een pen naar haar toe duwde. « De regel is simpel. We kiezen een probleem. Slechts één. En we maken er een Ja- of Nee-vraag van. En we schrijven alles op wat we erover voelen voordat we spreken. Geen onderbrekingen. Geen geroep. »
Ze staarde naar de pen. Lange tijd dacht ik dat ze zou vertrekken. Ik dacht dat ze me zou zeggen dat ik naar de hel moest en haar met rust zou laten. De klok aan de muur tikte. Tic. Tac. Tic.
Toen slaakte ze een lange zucht, haar schouders ontspanden. Ze liep naar een stoel en trok er een uit.
« Slechts één probleem? » vroeg ze, terwijl ze ging zitten.
« Er is maar één probleem, » bevestigde ik, terwijl ik tegenover haar ging zitten.
« Oké, » zei ze, terwijl ze de pen aannam. « Wat is het probleem? »
Ik haalde diep adem. Dat was het gevaarlijke deel. Ik moest kiezen voor het ene ding dat ons uit elkaar dreef, de olifant in de kamer waar we elke dag omheen dansten.
« Intimiteit, » zei ik. « Genegenheid. Het feit dat we dat niet doen… elkaar meer aanraken. »
Hij kromp. Het was een rauwe zenuw.
« Oké, » fluisterde ze, haar stem licht trillend.
« De vraag, » zei ik, terwijl ik de regels herinnerde, « moet Ja of Nee zijn. Wat dacht je van: Moet Sarah vaker affectie initiëren? »
Ze keek me aan, haar ogen vernauwden zich. « Dus, het is mijn schuld? »
« Nee, » zei ik snel. « Het is maar een vraag. Je hebt je kant, ‘Nee’. Ik heb mijn kant, ‘Ja’. We schrijven alleen de details op. Waarom je je voelt zoals je je voelt. Waarom voel ik me zoals ik me voel. Tien minuten lang. »
Ze aarzelde. Toen knikte ze.
« Oké, » zei ze. « Ik ga het doen. »
We keken elkaar even aan. Toen begonnen we samen te schrijven.
