Dus ging ik skiën met mijn vrienden. De berglucht was fris, het landschap prachtig, en voor het eerst in weken voelde ik me licht. Op de tweede dag, bovenaan de hellingen, bood een van hen aan een foto te plaatsen van mij terwijl ik naar de met sneeuw bedekte bergen kijk.
Toen ik Instagram opende, zag ik een melding: een foto geplaatst door Noah’s tante. Het woord « verloving » kwam duidelijk naar voren. Ik klikte.
Alles bevroor.
Het was geen familiebijeenkomst bij het meer, maar een elegante receptie, compleet met kroonluchters, gedekte tafels en avondjurken. Noahs broer was net verloofd. De hele familie was er. En op een foto, nauwelijks op de achtergrond maar perfect herkenbaar, was mijn man te zien, in een smoking, glimlachend als nooit tevoren.
Ik wist niets. Ik was niet uitgenodigd.
Ik heb Noah gebeld. Berichten. Daarna een kort bericht: « Ik kan niet spreken. » Twee woorden die meer pijn deden dan welke bekentenis dan ook.
Even later plaatste ik de foto bovenaan, met een simpele zin, geschreven zonder na te denken: Het lijkt erop dat sommige bergen gastvrijer zijn dan sommige families.
De reacties waren direct. Steunende berichten, bezorgde vragen… dan belt hij en berispt zijn familie. Ik werd ervan beschuldigd de avond te hebben verpest. Alsof de waarheid vertellen serieuzer was dan mij bewust uitsluiten.
Deze selfie was geen wraak. Het was een observatie. En hij had de spijker op zijn kop geslagen.
