Deel 3 – De terugkeer van de gieren
Toen mijn ouders en Ryan terugkwamen, waren ze niet meer hetzelfde. Blut. Wanhopig.
Ze wilden Arthur zien. Ze wilden het geld.
Ze probeerden te manipuleren en dreigden daarna. Een vermomde proxy. Tranen van de façade.
Arthur keek hen recht in de ogen.
Hij had het voorzien. Certificaat van helderheid. Rekeningen uitgezet. Advocaten klaar.
Hij had de bezittingen verkocht. Het geld in een onherroepelijke trust geplaatst.
De begunstigden? Violet, ik en onze kinderen.
Ze waren niets.
Arthur opende de deur voor hen. « Ga weg. »
Ze vertrokken, verslagen, vernederd.
We hebben ze nooit meer gezien.
Tegenwoordig woont Arthur in een groot Victoriaans huis dat hij zelf heeft gerestaureerd. We wonen daar bij hem. Onze zoon, Arthur Jr., speelt tussen de houten tandwielen in de werkplaats van zijn overgrootvader.
Op een avond, zittend op de veranda, vroeg ik hem wat hij dacht.
« De beste investering van mijn leven, » antwoordde hij. « Jij. »
Ze vonden hem een last. Ze begrepen niet dat een last alleen zwaar is als deze alleen wordt gedragen.
We zijn een familie kwijtgeraakt.
Maar we hebben een betere gebouwd.
